Moin moin Lüüd
In disse Johr heff ik mitmookt bi den Schrivwettbewerb von NDR op Platt – vertell doch mal.
Ik heff een poor Geschichten in Hochdüütsch schreven von mien Fründ Kalli und wat he so vertellt, allens in mien Book „Lütte Schieter schietern Schiete“.
Ji weet ja, ik kann gor keen Platt un doch heff ik een Geschicht utsöökt för de Deelnahm.
Disse Geschicht heff ik op Platt översett un dor bien NDR afgeben.
Dat is nu een von sövenhunnert Geschichten de nich wunnen hebbt.
Ik will jo dat nu vertellen, also höör goot to.
Ünner de Sünn
In mien lütten Dörp an de Küst bün ik de eenzig Fischer, aver nich so richtig, sünner blot för de Tourist Büro.
So as een Museum to’n ankiecken.
Ik harr mi hinsetten bi mien Kutter un so doon as wär ik mi afrackern för de poor Fische.
Ümmer wenn de Besökers kaamen bin ik am heelmaken von wat de Fischer mit sien Kutter op de grote Fangfort brucken deid.
Mien Fründ Kalli is ook för de Tourist Büro am arbeiden.
He is de eenzig Buer hier in Dörp.
För de Besökers hett he oog twee olle Kauh.
Un ümmer an’n Morgen is he an strippen un verhökert sien Melk an de Tokieckers.
An Avend geit de Melk tomeist in de Kees.
Un ümmer in de Middagstied bliev de Besökers weg un sinn mehrstiets in ehr Pension.
Denn hett he tied wat anners to moken.
Af un an kümt he vörbi un süht ut as en ol‘n Snutentrecker un dann schnack ik em an.
Nülich harr ik grad ’n neien Festmoker knööpt, da draap ik mien Fründ Kalli un segg to em:
„Na Kalli, wat gifft to beschnakken.“
„Nix besünners“, seggt he.
„Un wat hest du dor unner dien Arm?“, frog ik em.
„Nix besünners, dat is blots mien Küssen, to‘n sitten.“
„To‘n sitten?“, segg ik, „wo willst du di denn hinsetten mit dat Küssen?“
„Överall“, seggt he, „ohn Küssen geiht dat nich.“
„Ik segg wat? Bist du dor up dien Moors plumpst?“
„Nö“, seggt he, „dat kummt vun de Digitalisierung.“
„Vun de Digitalisierung?“, segg ik, „wat hest du denn dor mit to don?“
„Ik harr mal ’n Buddel Sünnlotion koept, un dor steiht nu op, wat för‘n Sünnschutz dat hett.“
„Tja, dat is doch klor“, segg ik, „dat steiht dor immer op, ok vörn.“
„Jo, genau“, seggt he. „Man dormit kanns‘t afsehn, wielang man in de Sünne liggen kann, ohn‘ Sünnbrand un so. Man mutt blot sien Hauttyp weten un den mit de Lotion molnehmen.“
„Aha“, segg ik, „de Hauttyp also. Dat is klor so wiet.
Man, wat hett dat denn mit dien Küssen to don?“
„Nö“, seggt he, „dat is dat jo.
Wegen de Digitalisierung un de künstlich Intelligenz.
Op de Buddel steiht ’n Code op, un wenn je dissen mit’n Handy afotografiert, hett je ’ne App, de een sien Hauttyp berekent kunnt.“
„Jo klei me an Moors, Kalli“, segg ik, „dat givt dat in ne App?
Un wat hest du nu dorvun?“
„Veel“, seggt he.
„Bien Sünnboden kunn je insloopen un denn piept de App as’n Wecker un seggt een, dat Schluss is mit Sünnboden.“
„Oh man“, segg ik, „dat is ja ’n Ding. Un dat geiht allens mit de Digitalisierung?“
„Nö“, seggt he, „Digitalisierung toogt nix, rein gor nix.“
„Wat?“, segg ik, „wohl eben noch swärmen un nu dat!“
„Nö“, seggt he.
„Üm dor ganz siker to gohn, denk ik so bi mi, welke Haut is bi mi fienföhlig? Na? Na?“
„Naja“, segg ik, „wohl dor, wo de Sünne nich so opkummt.
De is dat dor ja nich so wohnt.“
„Jo, genau“, seggt Kalli.
„De Moors. Is ja tomeest witt.“
„Un denn dacht ik mi“, seggt he, „ik fotografiere mit de App direktemang mien Poback, denn bünn ik op de sikere Siet wat de Hauttyp angeiht.“
„Un, wat is dorut worrn?“, frag ik em.
„Nö“, seggt he, „ik dreih mien Moors blot, nahm mien Handy un holdt dat mit de Kamera up de Poback, mit’n automatischen Utlöser nah 5 Sekunn.“
„Oha“, segg ik, „wat dat so geiht.“
„Un denn piept dat, de App rekennt un wiest mien egen Tied ut: Mit disse Lotion kann ik also insgesamt tweehunderttein Minuten Sünneboden“, seggt he.
„Oh man“, segg ik, „dat schast di wunnern! So snel geiht dat? Dat sünd jo dree un ’n half Stünnen.“
„Nö“, seggt he, „dat is dat jo eben.
Ik heff mi nu dorop verlaten un heff mien Moors dor mit inreben un denn in de Sünn holl‘n.
All de dree un ’n half Stünnen lang.
Un denn ok noch in de Middagstiet.
Bit de App bimmelt hett.“
„Oha“, segg ik, „dat is aber bannig lang.
Normal kriggt man ’nen knallroten Moors dorvon.“
„Jo eben“, seggt he.
„So ’n beten harr ik dat schon markt, wie dat zieht, bi’n Ankleen.
Dree un ’n half Stunden sünnboden mit’n witten blooten Moors nah oben, so’n Mist aber ook.
Ik kann nu all 3 Dage blots op dat Küssen sitten, man gans langsam un suutje.“
„Na, dat is jo’n Schiet aber ook“, segg ik em.
„Un wat is mit de App, de is nu schüll doran?“
„Nö“, seggt he, „Hauttyp 7, bruun, mit swatten Krüselhoor. Dat hett de APP för mi berekent!“
„Jo, man segg mol, du büst doch fast blond, wie kummt de App denn dorbi?“
„Nö, dat is dat jo eben.
De hett woll allens richtig berekent, dor bünn ik woll mit de Kamera ’n beten to wiet in de Midd kamen.
Man so is dat woll mit de digitale Intelligenz.
Is eben künstlich.
En echt Moors künn de op jeden Fall nich gewahr werden.“
„Jo“, segg ik, “ Kalli, dat is woll so.“
„Na denn, grüß eben.“